In fertilitatem[1] sibi ipsi damno-
sam.

Fruitfulness bringing its own destruction

Ludibrium pueris lapides iacientibus, hoc me
In trivio posuit rustica cura nucem.
Quae laceris ramis, perstrictoque ardua libro,
Certatim fundis per latus omne petor.
Quid sterili posset contingere turpius? eheu,
Infelix fructus in mea damna fero.[2]

A countryman’s care placed me, a nut tree, at this cross-roads, where I am the butt of stone-throwing boys. I have grown tall, but my branches are broken, my bark bruised, I am attacked with sling-stones, competing on every side. What worse fate could befall a barren tree? Alas, cursed tree that I am, I bear fruit to my own destruction.

Nux arbor sive iuglans conqueritur, quòd
rusticus illam iuxta viam publicam plantave-
rit, ut ludibrio esset vel etiam pueris praeter-
euntibus, qui illam lapidibus peterent, ramos
sibi fustibus frangerent, corticé excoriarent,
ab omni denique parte crudeliter percuterent:
cùm talia potius fieri deberent arbori sterili
  Link to an image of this page  [e3v p70]& inutili. Se tandem vel ob id saltem miseram
exclamat quòd copiam fructuum in ipsius-
met damnum & detrimentum producat. Hanc
elegantem Nucis querelam (unde etiam hoc
Emblema desumptum videtur) legimus apud
Ovidium in Elegia de Nuce. Fertur autem pro-
prium esse huius arboris, quo magis & fre-
quentius verberibus caedatur, eo plures me-
lioresque fructus procreet. Hinc in Aesopicis
fabellis annotantur versiculi.

Nux, Asinus, Mulier, simili sunt lege ligati.
Haec tria nil rectè faciunt si verbera cessent.

Verissima sunt haec, praesertim in ultimo.