PRAEMIUM VIRTUTIS HONOS.

VIrtutem necessariò gloria sequitur. Nihil est ea pulchrius,
nihil amabilius; suscepit vita, consuetudoque communis,
ut virtute excellentes viros in coelum fama ac voluntate tolla-
mus: & quae per virtutem magno animo & elato, fortiter & ex-
cellenter gesta sunt, ea nescio quo modo quasi pleno ore lau-
damus. Quis est qui non admiretur splendorem pulchritudi-
nemque virtutis? Vera laus verae virtuti debetur. Bonus vir
propriè & copiosè laudari sine virtutum cognitione non po-
test. Eos quorum vita perspecta est in rebus honestis & magnis,
& benè de republica meritos, observare & colere solemus. Di-
gna est ipsa virtus gloratione; tantumque praestat caeteris re-
bus, ut dici vix possit quid intersit. Altissimum enim locum in
homine, & maximè excellentem tenet: tantoque in dominatu
locatur, ut omnia prima naturae huius tutelae subiiciantur. In
ea satis praesidii est ad benè vivendum, satis etiam ad beatè; sa-
tis ut fortiter vivamus, etiam ut magno animo, & quidem ut nul-
la re egeamus, semperque simus invicti. Sequitur ut nihil poe-
niteat, nihil desit, nihil obstet. Ea nec eripi, nec surripi potest:
naufragio neque incendio amittitur, neque temporum
permutatione mutatur: nulla vi labe fa-
ctari potest, nec loco dimo-
veri.

PRAEMIUM VIRTUTIS HONOS.[2]

Honour is the reward of virtue

LAudatos quoties sapiens admittit honores,
Praemia virtuti debita iure petit.
Nutrit honos artes, & virtus crescit honore:
Laudibus & dignum fit sine honore nihil.

However often a wise man receives praised honours, he rightly desires the rewards due to virtue. Honour nourishes good conduct; and virtue grows with honour: nothing becomes worthy of praise without honour.