In tabulas Hipparchi.[1]

On the lists of Hipparchus.

Πάντα ἰδὼν διὸς ὀφθαλμὸς καὶ πάντα νοήσας

The eye of God is all-seeing and all-knowing.

Lynceus in mediis castris Hipparchus oberrat
Et desertores coniicit in tabulam,
Omnia perlustrat, nihil ille relinquit multum,
Imperat & miseris stigmata digna reis.
Non potes aeterni tabulas caelare tonantis,
Omnia sunt oculis crimina nuda suis:
Quaeque latent vigiles miseri sectoris ocellos,[2]
Cernit ab Aethereo maximus ille polo.

Lyncean [Eagle-eyed] Hipparchus goes about the midst of the camp and puts down the [names of] deserters in his list; He sees everything, and misses nothing of consequence, And orders appropriate punishments for the wretched offenders. You can’t escape the book of accounts of the ever-living thunderer [Jupiter]: All offences lie open before his eyes. And whatever is hidden from the watchful eyes of a pathetic cutter, the Almighty can see from the heights of heaven.

AUi aeternam Dei immortalis providentiam
sermonibus & disputationubis suis con-
vellere conati sunt, nulla re magis reliquos homi-
nes tam absurdae disciplinae adiungi posse puta-
verunt, quàm si scelerum omnium impunitatem
summa contentione praedicarent, & vulgus im-
peritum velut proposita utilitate demulcerent.
Nam si ad mortalium facinora & sordes divina
illa virtus quasi sopita putatur connivere, si nullis
nostris aut beneficiis, aut malefactis impellitur, si
inferiora ista non curat, quis tam à natura bene
informatus est, qui in summa animi aegrotatione
non lubens desipiat, & non aliqua peccandi ille-
cebra capiatur? Ut enim Pythagoras tum maxi-
mè pietatem caeterasque virtutes in animis no-
stris versari ait, cùm rebus divinis operam dare-
mus: ita cuius studium malè agendo non erectum
retinetur, cum ab actionibus nostris Deum alie-
num esse suspicamur? Itaque sapientissimus Thales
hoc omnibus persuasum esse debere existimavit,
deos omnia cernere, & deorum plena esse omnia.
Ex quo necessario sit eventurum, ut & meliores
simus, & ad omnia pietatis virtutisque officia pa-
ratiores. Quia verò magna vis est conscientiae (ut
ait ille) in utranque partem, evenit certè ut homi-
nibus probis rectè actae vitae recordatio sit iucun-
dissima: sceleratis autem, quorum malè agendo vi-
ta districta est, suae perpetuò occurrant iniuriae: ut
ducere animam de coelo, nisi in summo luctu &
moerore non queant. Neque quisquam unquam
  Link to an image of this page  [N4r p199]tam flagitiosus est repertus, qui nihil sibi à divino
numinè metuendum esse iudicaret. Nam & is qui
omnia Graeciae fana spolitarat Dionysius, ita suis
delictis terrebatur, ut noctes & dies poenam antè
oculos versari existimaret. At is in tanta flagi-
tiorum impuritate, summi Dei providentiam ne
exclusit quidem: qui cùm templo Locris expilato
secundissimè Syracusas navigaret, videtisne (in-
quit) amici quam prosperanavigatio sacrilegis,
à diis immortalibus tribuatur. Etsi enim patien-
tia & benignitate Dei abutebatur ad convitium,
quodammodo tamen concedebat versari quan-
dam in humanis rebus illius numminis praescien-
tiam curam, & pronoeam, quae omnia nostra am-
bitu suo & maiestate contineret. neque enim si
homines omni criminum macula conteme-
rati felicissimè cursum tenent, conti-
nuò Deus optimus maximus
tantam impietaté aut
non videre, aut ni
hil curare sit
dicen-
dus.